037. Nowe posty #2

Z PIWNICY by Q

Demon Santiago: Część pierwsza

— Rozumiem, że pani podporucznik już cię zapoznała z zasadami tej zabawy? – spróbował Dávila.

Czytał nie tak dawno regulamin postępowania w przypadku prowadzenia przesłuchań, ale był on opracowany dwieście obiektywnych lat temu, w dodatku opierał się na założeniu, że przesłuchiwany jest potencjalnym szpiegiem. Sporo tam było o lampach dających ostre, białe światło i wiadrach pełnych zimnej wody. Niestety, na Carmen nie znajdowała się prawdopodobnie ani jedna lampa, ponieważ wszystkie świetlówki były wbudowane w sufity pomieszczeń, a inny protokół postępowania stanowczo zakazywał marnowania wody. Trzeba będzie sobie radzić inaczej.

— Ja tam się dobrze nie bawię – odpowiedział chłopaczek czystym konlangiem, wyglądając raczej na rozczarowanego, niż przestraszonego w jakikolwiek sposób. Dávila zapisał: „przesłuchiwany stroi fochy”. Correa zawsze żądała sprawozdania na czysto, więc będzie miał czas przerobić to zdanie na coś bardziej profesjonalnego.

— Nie musisz się dobrze bawić, pod warunkiem, że odpowiadasz na pytania – pouczył go. — Na początek powiesz mi, jak się nazywasz.

###

INTO DUST N by Ulotna

into dust, n #17

Trzaśnięcie drzwi wyjściowych, dźwięk tłuczonego szkła, a potem ciężka dla ucha cisza. Szokowana Welch podnosi wzrok. Pierwszym, co dostrzega jest Chloe. Drugim – lśniące w słońcu odłamki szyby. Z irytacją wyciera wilgotniejące oczy. Wyrzuca z siebie w pośpiechu bardzo przytomne:

- Nigdy nie powinnam była wracać do Londynu.

Blondynka chce podejść bliżej, ale Nina się cofa.

- To było jedyne rozsądne wyjście.

Nie słucha.

Jak w transie wymija wyraźnie zrezygnowaną przyjaciółkę i z "niszczę wszystko, czego się dotknę" na ustach pochyla się nad tym co zostało z szyby. Skrupulatnie zbiera kawałek po kawałku. Kiedy na jasne linoleum spada kolejna kropla krwi, Chloe puszczają nerwy. Mocno łapie dziewczynę za ramię i zmusza do wstania.

- Postradałaś zmysły?

Bruneta wbija wzrok w swoją dłoń i bez emocji wyciąga jeden z kilku tkwiących w niej odprysków. Wreszcie z dziwnie nieobecnym uśmiechem zerka na Chloe.

- Chciałabym.

###

SEKRET KRUKA by Aura

Rozdział XVII: Propozycja nie do odrzucenia

Nigdy o nic go nie prosiła. Zawsze były tylko żądania czy rozkazy. Zaskoczyło go to tak bardzo, że nie odpowiedział od razu, choć byłby w stanie spełnić każde jej życzenie. Nawet jeśli dotyczyło znienawidzonego Mikołaja. Nie zdążył jej o tym zapewnić, bo zbliżyła się, kładąc mu ręce na ramionach. Pochyliła się, składając na jego wargach namiętny pocałunek. Jej usta były gorące i miękkie tak, jak to sobie wyobrażał do tej pory. Złapał ją za biodra i przysunął do siebie najmocniej, jak tylko był w stanie. Prawą rękę przesunął wzdłuż jej pleców, wsuwając we włosy i rozczesując je placami. Myśli krążyły wokół tysiąca kuszących możliwości, a ciało zalewały fale gorąca. Mimowolnie napiął mięsne, gdy zsunęła swoje dłonie na jego tors. Odepchnęła go do tyłu, co odebrał z rozczarowaniem. Posyłała mu niewzruszone, puste spojrzenie jakby przed chwilą nic się nie wydarzyło.

###

POLOWANIE by Tusia

III Rozdział 

- Doprawdy? – zaśmiałam się. – Powiedz mi, ile wiesz o ludziach mieszkających w Edenie, a ile, o tych zamieszkujących miejsca takie jak te?

- Co to ma do rzeczy?

- Powiem ci co – odpowiedziałam. – Ludzie w Edenie żyją z dnia na dzień. Mają domy, pracę, jedzenie, rodziny i prąd. Nie muszą się niczym przejmować. A teraz, rozejrzyj się tutaj – machnęłam ręką wokoło, starając się mu uzmysłowić co mam na myśli – ci ludzie nie mają nic. Są biedni, głodni i na dodatek, co jakiś czas przyjeżdżają strażnicy, którzy pobierają od nich krew, osłabiając ich jeszcze bardziej. Ich zwłoki można znaleźć w kontenerach, ludzie umierają pod mostami z głodu, czy choroby. Teraz wiesz o co mi chodzi? – zapytałam, w odpowiedzi otrzymując jedynie jego skonsternowany wyraz twarzy. – Wojna, którą wypowiedziała nam ludzkość lata temu, zakończyła się w dzień jej rozpoczęcia, Charlie. I nie my ją przegraliśmy.

###

ODSZUKAĆ W PAMIĘCI by Demogorgon

VERUME: Rozdział drugi

- A ten znak? Widziałaś go wcześniej? – zapytał, notując kolejne spostrzeżenia, lecz Liora pokręciła przecząco głową, wyraźnie zawiedziona, że nie może pomóc, naprowadzając go na jakikolwiek trop. – Spróbujesz go narysować? – Podsunął jej kartkę i długopis, w skupieniu obserwując, jak kreśli kolejne linie, które powoli zaczynają tworzyć spójną całość.

Gdy dostrzegł przed sobą kształt przypominający zakrzywioną strzałę z grotem i jego połową po drugiej stronie, upuścił bandaż, schylając się po niego niemal w tym samym momencie.